Babam asker, annem ev hanımı. İkisi de geçmişteki tüm siyasal durumlara birebir şahit olmuşlar. Evde bunlar hiç konuşulmazdı gerçi. Sadece " aman kızım bizim canımızı yakma" derlerdi. Yakmadık bizde. Apolitik olduk. Annem, üniversite tercih formumu doldururken bana yalvardı " aman kızım Ankara yazma, bizim canımızı yakma" ben de yazmadım.
Okuduğum üniversite de bir kere öğrenciler arasında çatışma çıktı, o da, okulun kafesinde Kral TV'mi açık olsun Power Türk'mü açık olsundu. Hepimiz apolitiktik anlayacağıınız.
Yıllar önce, ışıkları açıp-kapama eylemi olduğunda ablamla beraber onu yapmak istedik, ama annem yine "aman kızım, evleri fişliyorlarmış, sakın yapmayın" dedi. Onu da yapamadık.
Gezi parkı eylemlerinin ilk günü, yakın arkadaşım beni aradı hadi Gezi Parkına dedi. Annemin kızıyım ya ben, "aman Gizem, bizim canımızı yakma, bak polisler insanlara neler yapıyorlar" dedim. 2. gün oldu, Gizem yine mesaj attı "hadi abi Geziye" dedi ben yine "aman Gizem" dedim.
Cuma sabahı, uyandıp, canım twitterıma baktığımda, artık annemin aman kızımı değildim..Cuma sabahı dedim ki kendi kendime, "çok olursak yok olmayız" Attım kendimi sokaklara. Hayatımdaki ilk toplu eylemdi. Çok korktum. Gerçekten koktum. Hiç duymadığım gaz bombalarının sesi, ucu bucagı sisten görünmeyen Taksim, çok korktum. Yapıştım erkek arkadaşımın eline, bırakamadım korkudan. Normal değil mi? Ben hep " aman kızım benim canımı yakma" ile büyüdüm. Hiç böyle şeyler görmedim.
Cumartesi oldu, artık biraz daha alışmış idim, yine çıktık. Önce, Taksimdeydik. Herşey şahaneydi. Sonra bir haber geldi, koşun Beşiktaş'a. Biz de onbinlerce insan Beşiktaş'a koştuk. Çırağan Caddesinde ben ve benim gibiler sadece yürüyor ve alkışlıyorduk. Birden, insanlar koşmaya başladı. Bazıları eğilin diye bağırmaya başladı. Bense anlamsızca, donup kaldım. Kendimi, bir Hollywood yapımında hisettim, uzaylılar Çırağan caddesini ele geçirdi ve hepimizi öldürecekler. Herkes koşmaya başladı, sonra biri bağırdı TOMA'lar geliyor. İki taraftan sıkıştıracaklar. Toma neydi? Ben nereden bileyim TOMA neydi. Artık herkes daha çok koşuyor saklanmaya çalışıyordu. Bense olduğum yerde kalakaldım. Herşey tam anlamıyla yavaşlatıldı, çığlıklar, 15 saniyede boşalan yol, saklanmaya çalışan insanlar ve yolu hızlarını hiç kesmeden açmaya çalışan TOMAlar. İnsanlar yere yatmış TOMAların geçmesini bekliyorlardı. TOMAlar üzerimize su püskürterek geçtiler ve yolun iki ucunu da kapattılar. Kendimi o an da, bir haşerat gibi hisettim. KENDİMİ O AN DA BANA BİR HAŞERAT GİBİ HİSETTİRDİN. Bir yöneticinin bunu seçmenlerine yapması, bana akıl karı gelmedi, gelmiyor. Çevremdeki insanlara baktım, bir tane provakatör de yoktu. Herkes ama herkes benim gibi " aman kızım/oğlum bizim canımızı yakma" mottosuyla büyütülen insanlardı. EMİNİM HERKES O ANDA HAYATINDAKİ EN BÜYÜK KORKULU ANLARINDAN BİRİNİ YAŞADI.
Ara yollardan evimize doğru gitmeye çalışırken, gözümüze gözümüze atılan, 3 biber gazı ile de BEN ARTIK BÜYÜDÜM. ÇOK KORKTUM, AĞLADIM AMA BÜYÜDÜM. ARTIK AĞZIM DOLU DOLU BEN 30 YAŞINDA KOCA BİR KADINIM DİYEBİLİRİM. BUNU SAĞLAYAN, BANA ÜLKEMİ DAHA DA ÇOK SEVDİREN başbakana da ŞÜKRANLARIMI SUNARIM.
NOT: Annem artık, aman kızım demiyor. Sadece, dikkat et, diyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder