10 Kasım'a kadar direndim. Ancak sabah uyandığımda boğazımdaki ağrı artık zamanın geldiğini bana söyledi ve rengarenk, incecik, bana huzur veren yazlıklarımı kaldırıp yerine koyu renkli ve dolabıma asla sığmayan kalın eşyalarımı çıkardım. Tabii ki kulağımda yazdan kalma playlistimle dolu ipodum vardı.
Kendimi o kadar depresif, mutsuz ve yalnız hissetim ki anlatamam.
Şöyle kış şarkılarını bir kafamdan geçirdim, hep buruk hep mutsuz şarkılar. Bir taneside ohh yaşasın kar yağıyor, yağmur çamur hayat ne güzel be arkadaşım konseptli değil. Karlar düşüyor ağlıyoruz, yağmur yağıyor gözyaşlarımız aynı senkronda akıyor. Kışın şarkılarda bile yapılacak bir şey yok. Hep bir camdan bakma hali. Tabii bu yorganın altından kendini çıkaranlar için geçerli ki bu büyük bir aksiyon biz insanoğlu için.
Hatta biraz daha ileri gideceğim, bence kışın intiharlar bile eminim ki daha fazladır. Evet uzun lafın kısası ben kışı sevmiyorum. Seveni de gram anlamıyorum. Şimdiden gün saymaya başlıyorum.
Bu yazıyı da bir kış şarkısı mı yoksa yaz şarkısıyla mı bitereceğimi bilemiyorum...tamam kararımı verdim... (bu esnada bir 10 dk geçti)
Cuma akşamı StarTalks'da canlı dinlediğim Ornette'nin albümünde yer alan bir şarkı..Hadi linke tıklayın yorganın altından yavaşça çıkın, cama doğru yavaşça ilerleyin ve parçayı dinleyin.. Boğazınızdaki 3 ay boyunca asla geçmeyecek acı ile.. http://www.youtube.com/watch?v=hloBggCFvr0
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder